Wat er in veel grote bedrijven gebeurt is dat je als je een lage werknemer bent dat je een nummer wordt. De baas van het bedrijf kent werknemer 3000 tot 6000 eigenlijk niet. Ze staan wel op de loon lijst en hij weet ongeveer wat de groep werknemers doet binnen het bedrijf, maar hij heeft eigenlijk geen idee wie de werknemers zijn.

Tijdens bezuinigen gebeurt er het volgende. De bezuinigen treffen ons allemaal ook de werknemer 3000 tot 6000. Dus deze werknemers krijgen 10 euro per maand minder. Per jaar is dat 120 euro. In totaal zou het beteken dat het bedrijf 120 * 3.000 = 360.000 euro bespaard.

Tijdens periodes dat het bedrijf winst voert, komt dit uiteraard door het goede werk van de topmensen en krijgen vooral deze mensen een hoger salaris.

Is het niet mooi als je kan zeggen tegen je baas dat de ongelijkheid de afgelopen 10 jaar binnen het bedrijf is gegroeid en dat je in tijden van winst kan meeprofiteren. Wanneer je het ongelijkheidsmaximum als leidraad neemt dan maak je een koppeling tussen de hoge inkomens en de lage inkomens en zo profiteert iedereen in tijden van winst en verliest iedereen evenveel in tijden van bezuinigen. Door deze koppeling te maken ga je het nare principe van dat je een nummer bent tegen. Dit ga je tegen met een ander cijfer namelijk het ongelijkheidsmaximum.